Er zijn geen zandkastelen, er is zand.
Er zijn geen sieraden, er is goud.
Er zijn geen ijsrotsen, er is water.
Er zijn geen woorden, er is trilling.
Er zijn geen individuen, er is liefde.
Wanneer we dit zien, ontstaat vrijheid doordat eenheid wordt ervaren.
Als je goede zelfreflectie hebt dan kan je kritiek beter verdragen (of dat nu terecht is of niet).
Bij weinig zelfreflectie ga je meteen in de weerstand en haal je andere dingen erbij of ga je juist over de ander praten omdat je niet wilt (in)zien en ervaren welke pijn er in jou aanwezig is.
Dus als je snel geraakt bent doordat iemand iets van jou of over jou vind dan is het goed om even stil te staan en te voelen wat je van jezelf NIET ziet.
Zien dat je mens bent met je imperfecties maakt jou pas perfect ♡.
-Seraphim-
Als altijd de 'verkeerde' personen aantrekken je juist uitnodigt om te leren het 'juiste' voor jezelf te gaan verkiezen, zijn die 'verkeerde' personen eigenlijk de 'juiste' om de liefde voor jezelf te ontdekken.
Klinkt niet zo 'verkeerd' toch?
Dat wat we werkelijk Zijn heeft geen eigenschappen. Het is een niet-iets en tegelijk alles omvattend. Het is het moeiteloze besef van 'ik ben'. En in dat 'ik ben' verschijnt alles, zoals het lichaam zelf met haar pijntjes, emoties en gedachten.
In dat 'ik ben' verschijnt 'mijn' versie van een wereld.
Het is als licht. Wij zijn het Licht waarin en waardoor alles de mogelijkheid krijgt te verschijnen. Dat op zich is al Liefde. Want alles dat verschijnt heeft altijd twee kanten. Goed en fout, groot en klein, ziek en gezond, oorlog en vrede. Het mag er allemaal zijn. Licht zeurt niet.
Het Licht heeft het al onvoorwaardelijk omarmd. Omdat alles in haar en dankzij haar bestaat. Omdat zij de voorwaarde is van 'mijn' wereld.
Het is een ontzagwekkend schouwspel in Liefde en speelt daarin het spel van uitersten. Zo kan het zichzelf leren kennen.
Het Licht zelf is Een. En kent geen schaduw.
Binnen het Licht is alles Twee. En beleeft het de schaduwzijden.
Volgens het woordenboek betekent ‘sentimentaliteit’ overdreven gevoelig zijn. Zijn HSP’s dan in eerste instantie niet eerder hoogsentimenteel? Ook de test van Elaine Aron geeft inhoudelijk hoofdzakelijk een weergave van overdreven gevoeligheden van externe prikkels. Indien een HSP lasten ervaart van deze externe prikkels kunnen we stellen dat men op het moment van hulpvraag niet hoogsensitief, maar hoogsentimenteel is. De last is het sentiment, de mogelijkheid is sensitiviteit. Indien de lasten, die een hoogsensitief persoon ervaart, weg vallen kan er dus pas ruimte komen voor de aanwezige opmerkings-begaafdheid.
We bedoelen in dit kader dus niet dat ‘sentiment’ een algemene houding van ‘jammeren’ betekent (‘doe niet zo sentimenteel!’). Sentimenten kunnen ook vergeleken worden met verbindingsdraden vanuit de persoon, die gekoppeld zijn aan prikkels van de buitenwereld. Het maakt hierbij niet uit of deze verbinding nu positief of negatief is. We kunnen dus een sentiment hebben met vrienden, maar ook met onze vijanden. In alle gevallen zou je kunnen zeggen dat er een soort ‘hechting’ is van de buitenwereld.
De HSP vibreert op de beweging van de sentimenten. Als we juist gevoeliger worden, zijn we meer onthecht. Of als je onthecht bent, word je meer en meer gevoelig. Alleen iemand met bewustzijn kan gevoelig zijn. Als je geen gewaarzijn hebt, ben je niet gevoelig. Wanneer je bewusteloos bent, ben je totaal ongevoelig. Hoe meer bewustzijn, hoe meer sensitiviteit. Deze leergang legt de nadruk op dit gewaarzijn, het waarnemen. Als we daadwerkelijk gevoelig zijn en bewust Zijn, zijn we niet gehecht en dus los van de sentimenten.
Het geheel van het gewaarzijn verbreekt namelijk de verbinding, het vernietigt de brug, de verbindingsdraden tussen jou en personen, tussen jou en de wereld. Onbewustheid, niet gewaarzijn is de oorzaak van gehechtheid. De wereld is er, jij bent er, maar de brug tussen die twee wordt minder en minder naarmate je gewaarzijn toeneemt. De gehechtheid vormt dus een barrière en is tevens het sentiment. De oorsprong van het hechten is te vinden in het gevoel onvolledig te zijn. We hebben een soort aanvulling nodig om ons compleet te voelen. Deze, vaak onbewuste, zoektocht naar volledigheid doet bindingen ontstaan. En zo ook ontstaan er vanuit dit automatische gedrag onbewuste bindingen met externe ongewenste prikkels die de persoon als een last ervaart.
Als we meer onthechten wil dat niet zeggen dat we los staan van de wereld. Het tegendeel is eerder waar. Er is de ervaring meer compleet te zijn, één geheel te zijn. We missen minder en we hebben minder van de buitenwereld nodig. Je lijkt een eenling, maar je voelt een totale onafhankelijkheid in een ervaring van heelheid en eenheid met het bestaan.
Boeddha logeerde in een dorp; er kwam een vrouw naar hem toe, ze weende en huilde en krijste. Haar kind, haar enig kind, was plotseling gestorven. Omdat Boeddha in het dorp was zeiden de mensen: ‘Huil maar niet. Ga naar deze man. De mensen zeggen dat hij oneindig mededogen is. Als hij het wil, kan het kind herleven. Dus je moet niet huilen, ga naar deze Boeddha.’
De vrouw kwam met het dode kind, ze huilde, ze weende en het hele dorp kwam achter haar aan. Heel het dorp was aangedaan. Boeddha’s discipelen waren ook aangedaan. Ze begonnen in gedachten te bidden dat Boeddha toch maar mededogend zou zijn. Hij moet het kind zegenen zodat het weer tot leven komt, tot opstanding.
Heel wat discipelen van Boeddha begonnen te wenen. Het tafereel was zo aandoenlijk, het gaat je door merg en been. Iedereen was stil. Boeddha bewaarde het stilzwijgen. Hij keek naar het dode kind, zei niets en keek naar de wenende, huilende moeder. Na enige tijd zei hij tegen de moeder: ‘Huil niet, doe één enkel ding en je kind zal weer leven. Laat dit dode kind hier, ga terug naar het dorp, ga bij elk huis langs en vraag al die gezinnen of er ooit iemand in hun familie gestorven is, in hun huis. En als je een huis kunt vinden waar niemand ooit gestorven is, vraag dan van hen iets te eten, wat brood, wat rijst, of wat dan ook. En dat brood of die rijst zal het kind onmiddellijk weer tot leven brengen. Ga maar. Geen tijd te verliezen.’
En de vrouw was gelukkig. Ze had nu het idee dat het wonder ging gebeuren. Ze raakte Boeddha’s voeten aan en holde naar het dorp wat niet erg groot was. Er waren een stuk of wat huisjes, enkele families maar. Ze ging van de ene familie naar de andere met haar vraag. Maar iedere familie zei: ‘Nee, onmogelijk. Er is geen enkel huis, niet alleen in dit dorp, maar overal op aarde, waar nooit iemand gestorven is, waar de mensen niet door de dood geleden hebben en door de ellende en de pijn en het verdriet wat daaruit voortkomt.’
Langzaam maar zeker drong het tot de vrouw door dat Boeddha een handigheidje had gebruikt. Dit was onmogelijk. Maar toch was er nog steeds hoop. Ze ging door met vragen tot ze het hele dorp rond was gegaan. Haar tranen droogden op, haar hoop ebde weg, maar ineens voelde ze dat er een nieuw gevoel van rust over haar heen kwam, een sereniteit. Nu drong het tot haar door dat al wie geboren is sterven moet. Het is alleen maar een kwestie van jaren. De één sterft eerder, de ander later, maar de dood is niet te vermijden.
Ze ging terug, raakte weer aan Boeddha’s voeten en zei tegen hem: ‘Net wat de mensen zeggen, u heeft waarlijk een diep mededogen voor de mensen.’ Niemand kon begrijpen wat er gebeurd was. Zijn discipel Ananda vroeg Boeddha: ‘U had de jongen kunnen doen herleven. Hij was zo’n mooi kind en de moeder was zo in en in verdrietig.’ Maar Boeddha zei: ‘Zelfs als het kind was herrezen, zou hij toch hebben moeten sterven. De dood is onvermijdelijk.’
Ananda zei: ‘Maar u schijnt niet erg gevoelig te zijn voor de mensen, voor hun ellende en droefheid.’ Boeddha antwoordde: ‘Ik ben sensitief, jij bent sentimenteel. Juist omdat je gaat wenen, denk je dat je sensitief bent? Je begrijpt het leven niet. Je bent je niet bewust van het verschijnsel.’
In de stilte, die in Boeddha aanwezig was, werd sensitiviteit als opmerkings-begaafdheid benut. De sensitiviteit bracht de ander tot inzicht. Het waarachtige mededogen was er omdat hij deze vrouw hielp te groeien, hielp tot rijping te komen.
Sentimentaliteit is gewoon, sensitiviteit is buitengewoon. Ze wordt verkregen door inspanning en een mogelijkheid in het leven indien de sentimenten geen zware druk meer op je uitoefenen. Dan pas komt de ruimte. Sensitiviteit betekent een oplettendheid die alles aanvoelt wat er rondom je gebeurt. En je kunt alleen aanvoelen wanneer je niet gehecht bent, als er geen sentimentaliteit aanwezig is. Als je gehecht bent, ben je niet langer daar om te voelen, je bent uit jezelf weggegaan. Belangrijk om aanwezig te blijven. Als het ware dus in je ‘eigen binnenwereld’ terwijl de film van ‘de buitenwereld’ zijn gang gaat.
Uit het boek: 'Bewust-er-zijn met hooggevoeligheid'
Antoine van Staveren
ISBN: 9789089543196
Kinderen zijn de nog onbesmette pure weergaven van een mens in wording. Kijken naar een kind is de puurheid zien. Het zien van de oorspronkelijke natuur zoals een dier maar dan met de aanwezige capaciteit van een rationele intelligentie en de mogelijkheid tot het kennen van het Zelf. Er zijn geen waarden en normen in het kind. Het kent geen schaamte, het is het nog onaangetaste leven zelf wat zonder drempels zichzelf in eenvoud moeiteloos manifesteert. Tot het moment dat er zich een afgescheiden 'ik-idee' gaat vormen wat onvoormijdelijk en noodzakelijk is op het toneel van de samenleving. De moeite wordt een feit door het idee anders te moeten zijn dan deze puurheid in actie.
Kijken naar een kind raakt het hart, daar de echtheid, de puurheid, de natuurlijkheid, het 'vanzelf gaande', wordt gezien. Dat raken van het hart is het zien van deze ongrijpbare levensbeweging, de onbewuste herkenning van wat we allemaal waren en zijn, onder een deken van het idee een losgeraakt individu te zijn geworden. Iets dat een kind juist aan ons laat zien dat zoiets niet bestaat, maar slechts een programmering is van ons brein.
We zijn nog steeds de puurheid. We zijn nog steeds de natuur die zichzelf via onze vorm manifest maakt. We zijn er echter blind voor geworden. We kijken de wereld in zonder te zien.
We zijn nog steeds de echtheid, in het centrum van de verkramping. Door het idee een persoon te zijn, die de woorden 'ik', 'mij' en 'mijn' heeft toegeëigend, zien we het geheel niet meer en ervaren we met een afgescheiden tunnelvisie het leven.
Zoek je eigen blik van hoe je geraakt wordt wanneer je naar een kind kijkt.
Transporteer deze manier van kijken in het beleven van de mens en eenheid verschijnt op het netvlies van het hart.
We zijn die Liefde, die onnoembare grootsheid. Vanuit die blik kijk je niet vanuit je geprogrammeerd brein, maar vanuit je bewegingsloze oorsprong.
Je ziet je Zelf.
Je ziet Liefde.
Uit het boek 'Zijnspiraties' (uitgeverij Elikser).
Verlies jij 'jezelf'?
Als je als hoogsensitief persoon geprojecteerd bent met je aandacht op de buitenwereld, leef je wellicht heel aandachtig in die buitenwereld maar je bent NIET in je eigen huis... Je leeft daardoor buiten jezelf: je leeft buitenstebinnen. Je bent UIT jezelf weg gegaan. Dat kost energie. Bakken energie...
Wanneer je als hoogsensitief persoon geaard bent, betekent het dat je in je eigen centrum verblijft zonder je af te schermen of wat maar ook te visualiseren. Dankzij je ogen de buitenwereld BEKIJKEN in plaats van via de ogen naar buiten VERDWIJNEN. Je ogen zijn ramen, daar hoef je toch niet uit te springen?
Hoe doe je dat? Je houdt jezelf VAST terwijl je kijkt, loopt en praat. Net zoals je de hond uitlaat. Wanneer je de hond uitlaat en met iemand praat, dan laat je ook de riem niet los. Hondje loopt dan namelijk weg... Wanneer we onszelf vergeten te ervaren en te voelen IN de dingen die we doen, raken we letterlijk onszelf kwijt.
Je blijft dan aanwezig in je binnenwereld terwijl je kijkt naar de buitenwereld. Je leeft binnenstebuiten en blijft aanwezig in jezelf. Je behoudt energie, en niet meer gebroken in de avonden.
Allereerst dien je dit te herkennen. Leef ik buitenstebinnen? Leef ik overal met mijn aandacht behalve in mezelf? Herkenning is de eerste stap. Onderzoek het maar eens voor jezelf.
Blijf binnen door er Bewust-te-Zijn.
Al heeft een boom een heel ander voorkomen dan zijn directe omgeving, mag het er dan niet zijn?
Al heeft een boom een dikkere of meer donkere stam dan zijn directe omgeving, mag het er dan niet zijn?
Al werpt een boom andere vruchten af dan zijn directe omgeving, mag het er dan niet zijn?
Al heeft een boom als enige naalden in plaats van bladeren, mag het er dan niet zijn?
De boom is er al. De vraag zelf is vreemd en onwetend.
Waarom een boom vragen of die er mag zijn, terwijl die door de natuur zelf al jaren is gemanifesteerd? De vraag is daardoor onzinnig.
Ook de verzorgende onderhoudende regenbui maakt ook deze boom liefdevol en voedend nat. Het regent niet om de boom heen.
Ook de warme zonnestraal omarmt de boom zonder enige voorwaarde ten opzichte van het hele bos. Het schijnt niet om de boom heen.
Gelukkig heeft de boom geen gedachtegang.
Het zou daardoor onnodig gaan lijden dankzij onzinnige vraagstukken die er totaal niet toe doen.
De boom is door de natuur geaccepteerd,
omdat de boom zelf de natuur IS.
Alles wat er is,
Is de natuur.
Ook jij.
Natuurlijk