Het kind in jezelf zien

Kinderen zijn de nog onbesmette pure weergaven van een mens in wording. Kijken naar een kind is de puurheid zien. Het zien van de oorspronkelijke natuur zoals een dier maar dan met de aanwezige capaciteit van een rationele intelligentie en de mogelijkheid tot het kennen van het Zelf. Er zijn geen waarden en normen in het kind. Het kent geen schaamte, het is het nog onaangetaste leven zelf wat zonder drempels zichzelf in eenvoud moeiteloos manifesteert. Tot het moment dat er zich een afgescheiden 'ik-idee' gaat vormen wat onvoormijdelijk en noodzakelijk is op het toneel van de samenleving. De moeite wordt een feit door het idee anders te moeten zijn dan deze puurheid in actie. 

Kijken naar een kind raakt het hart, daar de echtheid, de puurheid, de natuurlijkheid, het 'vanzelf gaande', wordt gezien. Dat raken van het hart is het zien van deze ongrijpbare levensbeweging, de onbewuste herkenning van wat we allemaal waren en zijn, onder een deken van het idee een losgeraakt individu te zijn geworden. Iets dat een kind juist aan ons laat zien dat zoiets niet bestaat, maar slechts een programmering is van ons brein. 

We zijn nog steeds de puurheid. We zijn nog steeds de natuur die zichzelf via onze vorm manifest maakt. We zijn er echter blind voor geworden. We kijken de wereld in zonder te zien. 

We zijn nog steeds de echtheid, in het centrum van de verkramping. Door het idee een persoon te zijn, die de woorden 'ik', 'mij' en 'mijn' heeft toegeëigend, zien we het geheel niet meer en ervaren we met een afgescheiden tunnelvisie het leven.

Zoek je eigen blik van hoe je geraakt wordt wanneer je naar een kind kijkt. 
Transporteer deze manier van kijken in het beleven van de mens en eenheid verschijnt op het netvlies van het hart. 

We zijn die Liefde, die onnoembare grootsheid. Vanuit die blik kijk je niet vanuit je geprogrammeerd brein, maar vanuit je bewegingsloze oorsprong.

Je ziet je Zelf. 

Je ziet Liefde.

Uit het boek 'Zijnspiraties' (uitgeverij Elikser).