Verwondering

Verwondering is het directe zien van Dat wat werkelijk is. Geen interpretaties, alleen maar onbemand opgeslokt worden door de zuigkracht van het Bestaan. Als het kijken van een klein kind naar zijn eigen hand, al draaiende met een lach. Het is niet zijn hand, het is verwondering. Het is de directe lijn naar het hart, de Geliefde heeft je blik overgenomen en staart stil naar Dat wat de schoonheid aan zichzelf laat zien.

Stil, omdat gedachten niet bestaan, het kijken wordt zien, de stilte is de zachte aanraking en de geur van de essentie. Een ondefinieerbare vreugde, een onmetelijke Liefde, dankbaarheid. Zien, dat het ‘ik-idee’ gewoonweg is opgebrand, al is het maar voor even, wetende dat het de oneindigheid in zich meedraagt.

Verwondering, is zien zonder te kijken.
Verwondering is bewondering.
Verwondering voor de bewondering.

De kleinste dingen blijken de grootste, het past plots niet meer in het brein, het stuitert, slikt en dan stil, vallend stil. Het spel gaat door, maar er is geen spel meer over. Verwondering is de taal die vertelt dat dat wat verwondert, zelf de verwondering is.

Het is het herkennen van het Zelf, in al wat Is. Stuurloos bestuurd, het past niet in mijn hoofd. Verwondering is een diepe zucht van ontzag, het is het geestelijke in overgave, met een traan. Het diepe weten dat Dat wat wordt gezien, het Leven zelf is wat Is. Het diepe weten dat Dat wat het Leven is, ik ben.

IK BEN.

Wat een wonder.

Uit het boek Zijnspiraties.