De trein

Vroeger had ik zo'n kleine elektrische trein als kind. Een echte Märklin met wagons. Ik zette het in elkaar in de huiskamer en als ik er dan op de grond vlak naast ging liggen fantaseerde ik alsof het een echte was. De transformator zorgde ervoor dat de trein harder en zachter kon rijden. 

Als ik het ronde schakelaartje op de transformator een heeeeele kleine draai naar rechts gaf, was de spanning niet genoeg om de trein te laten rijden, maar hij 'schokte' wel even en ging als het ware 'stotteren'. Ik vond dat grappig, en de sport was om het dan net een klein tikkie extra te geven zodat de locomotief ietsje meer stroom kreeg om op zijn langzaamst de wagons voort te trekken. Bij een klein beetje minder stroom reed het niet, maar bij een klein beetje meer stroom reed het wel. Er was net genoeg stroom om te rijden.

Nu ik ietsje ouder ben geworden (en modelbouw nog steeds kan waarderen), zie ik achteraf dat het een prachtsymbool was dat verwees naar onszelf en naar ons eigen handelen. Want als we goed opletten werkt dat transformatortje exact zo in alles wat we doen, of juist niet doen, en zien we dat we pas handelen bij voldoende stroom.

Als de innerlijke impuls/stroom sterk genoeg is, dan doe je iets. 
Als de innerlijke impuls/stroom niet sterk genoeg is, dan doe je niets. 
Maar wie draait er aan de schakelaar?

Zoals bijvoorbeeld in de avond blijvend rondzappen op tv terwijl je al tachtig keer tegen jezelf hebt gezegd: 'Ga nou naar bed!' Maar toch blijven zitten tot..... dat ene moment (de 92e keer) en dan ineens sta je op. Je doet de lichten uit en gaat naar boven. Waarom pas bij de 92e keer? Wat was er toen wel, en die andere keren niet?

Als we goed onderzoeken of inzoomen in dat ene moment zien we dat er op dat moment gewoonweg genoeg stroom was, genoeg spanning om op te staan, om naar je bed te gaan. De andere 91x was de impuls net iets te laag en bleef je zitten stotteren op de bank. Zonder keus daarin te hebben. Het gebeurde gewoon (anders was je namelijk al 91x eerder naar bed gegaan), al leek het van niet en geef je jezelf op je donder dat je eerder moest opstaan (onwetendheid zonder schuldigen).

Het lijkt de meest essentiële ontdekking te zijn die je in je leven kunt tegenkomen. Je handelt pas als er voldoende stroom of spanning is en niet eerder. 

En de clou daarbij is: het leven zelf draait aan de schakelaar en niet jij.

Je bent onbemand.
Je bent wel bestuurd.

Het leven leeft jou, al denken we dat we zelf aan de knoppen staan te draaien op de transformator of zelfs aan het stuur te staan in de locomotief...

Deze waarheidsgrap is zo enorm groot, en hardnekkig onzichtbaar en zichtbaar tegelijk, dat het een dankbaar gegeven is dat het leven je wil duidelijk maken in wat je werkelijk bent. 

De manier waarop het dat doet heet: humor.