Het leven van de dood

Enige tijd voor het sterven van het fysieke lichaam op het sterfbed is het ego reeds gestorven.

Niets van de persoon, van het illusoire ik, is overgebleven. Niemand werd ermee geboren en niemand zal ermee sterven. Dat wat resteert is de essentiële uitnodiging voor de nabestaanden om Dat te zien wat men in oorspronkelijkheid zelf is...

Het breekbare, de kinderlijke kijk vanuit niets, de schoonheid van de overgave, het kijken van ogen waardoor niemand meer kijkt behalve de echtheid en pure openheid zelf. Ware Liefde ontstaat.

Harten breken, tranen stromen. Niet om verlies, maar om waarachtige Liefde, betekenisloze dankbaarheid en herkenning. De puurheid aanschouwt zichzelf voor zichzelf. Het is onnoembaar en allesomvattend tegelijkertijd.

Leven in een wonder van pijnen en onaantastbare Liefde.

Dat is het leven van de dood.