De blinde omarming

Wanneer we het pure wonder in een willekeurige manifestatie van het leven werkelijk zien, rolt een traan van diep respect en ontzag over je wang en ga je geestelijk op je knieën en stort het denken in elkaar. Op dat moment zie je niemand meer in de ander, maar je ziet Dat wat een grootsheid van allesomvattende Liefde is en je herkent jeZelf erin. 

Uit zichzelf, aan zichzelf en voor zichzelf. Te groot om zonder traan onder ogen te krijgen, een ervaring van alles tegelijk, en het jammerende illusoire ego implodeert door deze Liefdeskracht. 

Er is alleen nog maar Zien met een woordeloze mond vol wensen om toch de pracht van het geziene te uiten. Echter deze volheid is niet te bevatten door haar eigen grootsheid. Zo dichtbij maar veelal niet gezien. 

Dankbaarheid verschijnt in niets, waarin het ons allemaal blind omarmt.